Onte deixamos o conto con que me puxeran a cociña feita unha porcallada, fumaran na escaleira, romperan o espello dunha furgoneta, pillaran un dedo e me ían pasar o tubo da calefacción pola cociña. Ah, e en que viñan ás nove.
Viñeron ás nove en punto, polo menos un deles, o que sempre chega puntual, o máis noviño e tamén o máis educado. E púxose a rematar o que quedaba. Ás dez apareceu o xefe (o que pillou onte o dedo non apareceu, debía estar de baixa) e dixeron que marchaban que tiñan que marchar, pero que ás once viña o inspector abrirlle ó ghas e que a ver se viñan eles antes. E no entanto mandoume un ghuasap a caseira (que está moderna moderna) de que a avisara cando viñera o inspector, que quería vir ela falar con el. Acorde con todo, seguín corrixindo o traballo que me entrou onte y me dieron las diez y las once e apareceron os do ghas, sen inspector e reclamando á caseira. Eu mandeille outro ghuasap pero a cousa quedou aí, no aire do double check, así que o fontaneiro xefe decidiu chamala. Non lle colleu. Pediume que a chamara eu, a ver se a min me collía. Colleu:
– Carmen? oiches, que son eu, están aquí os fontaneiros e que si podes vir.
– Ai, pero eu aghora salín facer recados, que como había de vir ás onse e son as dose pasadas eu xa imaxinei que non viña.
– Pois eu dígollo aos fontaneiros pero estar están aquí e… mira é mellor que fales co fontaneiro, dígolle que te cha…
E o fontaneiro quitoume o móbil das mans e púxose a falar con ela. Con todo o morro do mundo. Aí, gastando da miña tarifa, que eu nin pincho nin corto nesta historia. En fin, remataron de falar e dime o fontaneiro:
– Bueno, pasámosche o tubo pola sala logo.
– Como? o da calefacción?
– Si claro, o da calefacción.
– Pero se dixestes que ía pola cociña.
– Pero a Carmen dice que é millor pola sala porque así co mueble non se ve tanto o tubo e tal.
– Pero se o moble da sala é meu. En canto marche do piso queda ao aire, hase de ver tanto pola sala como pola cociña… pero ben, o piso é dela e eu non teño nada que dicir. E logo cando vides pasalo? Mañá?
– Non non! Aghora!
– Como agora? se dixestes que dende que puxerades a auga quente aínda tardabades “varios días, case unha semana” en vir poñer a calefacción. E a min faime falta un día polo menos para apartar os mobles en condicións e tapar todo ben tapadiño
– Ai, pois nós facémoscho aghora. Ou si non acabamos unha obra que temos aló en Ribeira e vimos despois, pero ighual tardamos quinse días.
– Bueno… mira, pasade agora, pero esperades a que eu aparte todo, a ver se me dá tempo mentres recolledes a cociña (mostra gratuíta de veleno).
E entrei en zafarrancho de novo: comecei a sacar mesas, apartar estanterías, desmontar a tele, o router, a Wii, os enchufes, o PC de Fidel… de todo. E nestas estaba cando me di o inspector (que chegara nalgún momento intermedio) que se lle firmaba a orde de traballo en lugar da caseira, así que parei un momentiño e asinei. Estaba facendo a segunda rúbrica cando sinto TRRRRRRRRRRRRRR e vexo unha broca saír pola parede da sala e que viña da cociña. Aí xa estoupei:
– Pero non sodes capaces de esperar nin un pouco oh?
– E esperar a que? -dixo o fontaneiro que nese momento estaba na sala.
– Home! dígovos que tendes que esperar a que eu aparte as cousas do salón antes de vos poñer a facer nada e nin esperades nin rabo de gaita.
– Bueno muller bueno, que solo é un furado.
– É un furado que taladrades e estades sacando pó de ladrillo xusto ao lado do meu ordenador e non teño nin pizca de gana de que se me meta pó dentro e se me escagalle, así que agora ou esperades a que eu deixe todo conforme para traballar ou vindes mañá, que esto non é así! Xa pasastes de avisar cun día de antelación, non dixestes máis ca mentiras, levo unha semana agardando a que comecedes a obra, estando obrigada a estar na casa por culpa vosa e agora aínda me fastidiades máis o asunto. Pois non é así eh!
– Ai muller, que o de querer traballar non é habitual en España, déixaos oh! -terciou o inspector.
– Nin deixo nin nada. Os traballos fanse cando teñen que facerse. E a min que me pasen o tubo agora estame facendo perder de traballar eu, porque eu traballo ahí -sinalei o meu PC- e estou cunha cousa bastante urxente (que si, que o é, pero fíxenlle rebumbio) e xa vou ter que quedar esta noite recuperando o traballo e perdendo de durmir como para que agora eles me metan merda no ordenador e mo escagallen, pois non!
E o inspector marchou caladiño, non sen antes tentar mangar o boli que lle prestei para cubrir os formularios, pero como xa estaba eu cun humor de búfala chisteille:
– Chis! Eh! O boli é meu.
E marchou a fume de carozo. E eu seguín movendo mobles e inventando toallas e manteis cos que tapar os ordenadores e a tele, escondendo obxectos pequenos para que non se lles metera o pó nos ocos, acolchando o sofá para facerlle unha camiña á tele… e aparecen os dous fontaneiros pola sala e dinme:
– Hei, que marchamos.
– Como que marchades?
– E son as dose e cuarto.
– Pero o voso horario é ata a unha.
– Ai si, pero ese tubo non cho poñemos en media hora eh!
– 45 minutos, máis ben.
– Tampouco.
– Entón dicídesme que me poñedes o tubo agora, mándovos esperar, non me facedes nin puto caso, téñovos que chamar a atención e agora que xa acabei non me facedes a obra? Me cago en todo eh! E agora onde como? A cociña está feita unha porcallada, o sofá está ocupado, as mesas téñoas ateigadas das cousas que tiven que apartar para que pasadeses o tubo, as sillas téñoas xogando ao tetris no corredor…
– Pero é que aghora non nos dá tempo.
– E non o podiades dicir antes? Así comía primeiro e apartaba despois con calma. E védesme así, a cien pola casa adiante e non dicides nada? sodes do peor.
– Bueno muller, pero ti come tranquila.
– E onde… e o máis importante… QUE? Porque a cociña hai que limpala a fondo cada vez que pasades a ela, e ou limpo ou como, e eu nesa cociña non fago nada agora mesmo porque dá noxo mirar para ela. Mirade, marchade de diante porque non vos podo nin ver, e vide pola tarde e máis vos vale acabar porque estou xa chea. Agora vou limpar, comerei se como e ás tres, que é a hora á que empezades a traballar eu vou ter todo listo e a ver se rematades hoxe e non vos teño que ver máis.
E marcharon. E eu collín tal cabreo que se chego ter diante a algún ministro esfóloo vivo. Pero dediqueime a limpar e rematar de colocar o salón para que tiveran todo listo pola tarde e, cando me dispoñía a baixar á rúa tirar o lixo e mirar se no bar de abaixo me facían un bocata ou algo para traer para a casa… entra Fidel pola porta (que lle dixera que non viñera comer, porque non tiña nin que nin onde), así que lle contei todo isto, desafoguei un pouco e tivemos que comer leite con galletas sentados en dous tallos nin rinconciño do salón.
Ás tres veu o fontaneiro puntual e pediume “unha bañeira” para baleirar o circuíto dos radiadores. Eu deille “un balde” e púxenme a traballar de novo. Eu oía pingar o radiador que estaba sangrando, parar, baleirar o balde no fregadeiro e volver pingar. E cando rematou fixo algo por aí. E cando rematou de facer ese algo non oín nada. E de cando en cando escoitaba dende a cociña: “Mecaghoendiós este non vai vir hoxe”. E ao pouco sentíao falar polo móbil e recriminarlle a alguén a súa tardanza. Deron as cinco e seguía o fontaneiro só na cociña, ollando para os biosbardos. Ás e media chegou o xefe e veu contarme que se lles escagallara unha máquina e que andara medio Santiago buscando outra pero que xa tiña e que xa ían traballar. E a min que carallo me importa a súa vida, o que quero é que acaben e punto. E aí si que curraron a tope. Nunha hora tiñan todo o tubo pasado, montado e conectado e, como xa ían dar as sete, que é a hora de saír, decidiron ir recollendo a falta de volver mañá ás nove e colocar os soportes dun radiador que seica non valían os que xa tiña e máis embelecer “cun pouco de escaiola” o furadazo que fixeron no salón. E tamén se ofreceron a axudarme colocar os mobles da sala. “Mirade… non, que igual vos parecerá raro pero antes quero limpar”. E marcharon. E fun á cociña evaluar os danos mérdicos do día 2: desta vez non había kippel, había recortes de tubería a cascoporro, parafusos, ariños de cobre e… que é isto do medio das caixas de ferramenta? Anda, o meu balde. Ese que me pediron para recoller auga. Ese. FUNDIDO porque fixeron unha soldadura e goteou sobre o plástico. Non entendades mal, non é unha masa amorfa de plástico, segue a ser un balde baixo, cadrado, pero cun pegotazo de ¿estaño? no fondo, que derreteu o plástico un pouco e deixou unha fendedura. E digo eu, por que raio teñen que facer soldaduras enriba do balde? Que o balde non me importa, é un cacho de plástico, pero son as formas home, as formas. Que se o pides para auga é para auga, non para facer o que che peta con el.
Mañá a partir das nove da mañá a terceira entrega “Os do ghas 3: a vinganza”.
Vaitesvaites 